Over de vorige twee edities van de Invictus Games heb ik u verslag gedaan, met daarin vooral de nadruk op de bijdrage van LO&Sportpersoneel. Dit keer wil ik het anders aanpakken door een andere hoek te belichten: hoe staan de deelnemers erin? Het is natuurlijk heel makkelijk om de vele successen te beschrijven maar ik kies een blik achter de schermen van deze ploeg, waarbij ik uiteraard in nauw overleg met de hoofdpersoon wat zaken belicht.
Samenstelling ploeg
Om te beginnen hebben we dit jaar binnen de ploeg van 30 atleten maar liefst 11 nieuwe deelnemers opgenomen. Daarbij zaten ook twee man die altijd een hulphond bij zich hebben, één daarvan wil ik hierbij wat extra voor het voetlicht brengen. Robert van der Holst heeft als hulphond Runo, een zwarte Labrador van ongeveer 4,5 jaar oud. Robert deed deze editie van de Invictus Games mee aan zitvolleybal en wielrennen. Dat laatste onderdeel bestond uit twee verschillende wedstrijden: een individuele tijdrit en een criterium. Aangezien de volleyballers in de poulefase werden uitgeschakeld, wil ik mij richten op het gebeuren ‘tussen de wielen’. Een wedstrijd onderdeel dat ik tijdens de Games heb kunnen en mogen begeleiden.
Voorbereidingen
De trainingen vooraf zijn veelal door de atleten zelf gedaan. Op de 6 centrale trainingen die we als voorbereiding hebben gehad, stond er meestal ook fietsen op het programma. Aangezien we qua begeleidingsteam niet erg ruim in ons jasje zitten, maken we vaak gebruik van externe trainers. Zo hadden we dit jaar voor het fietsen niet alleen contact met Luuk Nissen, maar ook Bart Voskamp heeft ons daarin zeer enthousiast ondersteund. Doordat ik zelf een maand voor de Games met mijn gezondheid heb lopen klungelen, heb ik helaas de training in september gemist. Gelukkig hebben we binnen de begeleiding ook nog Aart Sebastiaan Vos, fysiotherapeut op het MRC en ook enthousiast fietser en techneut.
Dit jaar hebben we er voor het eerst voor gekozen om met Point Of Contacts (POC) te werken. Dit houdt in dat de 4 vaste begeleiders (Eric Hoek, Willem Swaan, Aart Sebastiaan Vos en ondergetekende), per persoon een aantal atleten begeleiden richting de Games. U raadt het al: Robert van der Holst viel onder mijn hoede. Buiten de trainingen extra contact middels mails, apps en telefoontjes om daar waar mogelijk te ondersteunen. In dit geval wel een extra dimensie voor ons beiden, aangezien Robert als oud Luchtmobieler - hij is ook voorzitter van Wounded Warriors Nederland - behept is met Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS). Vandaar ook zijn hulphond, die krijg je niet zomaar toegewezen. De extra dimensie zit hem vooral daarin, dat wij volslagen vreemd waren voor elkaar vóór dit seizoen. Het aantal contact momenten is echter niet dermate groot, dat je in die tijd ook een hechte band opbouwt. Dat is in Toronto naar onze beider mening wel duidelijk veranderd, en mede dankzij de inbreng van onze psychologen wordt het duidelijker hoe te handelen in sommige gevallen. Zo gaf Robert bijvoorbeeld aan dat hij voor zijn gevoel wat weinig aandacht had gekregen na afloop van de Time Trial en daar heb ik daarna bij het criterium dan ook rekening mee proberen te houden.
De Wedstrijden
Tijdens het warm rijden op beide dagen kon het tuigje van Runo (NIET AAIEN staat er niet voor niets op) af en liet ik haar even uit in het nabijgelegen park. Tijdens de wedstrijd nam zijn vrouw Chantal dan Runo weer over en zo sloot het feilloos op elkaar aan. De hond is dusdanig getraind, dat zij bij onrust van haar baasje begint te blaffen en zodoende signaleert dat Robert zich even terug moet trekken. In het criterium dat ongeveer 30 minuten duurde, was de Nederlandse ploeg met drie man continu in de voorhoede te vinden. Robert heeft geprobeerd met zijn ervaring zijn twee ploeggenoten (Rahmon Zondervan en Maarten Leeuwenburgh) te ondersteunen en dat is goed gelukt. De Engelse ploeg was echter veel groter en daardoor ook dominanter aanwezig.
Familie
Het mooie van dit evenement is ook dat er familieleden mee gaan en daarmee heb je veelvuldig contact. De familie verbleef net als de ploeg in het Sheraton Centre Hotel in Toronto. Kwalitatief zeer goed, soms zelfs wat aan de luxe kant, maar van genieten zou ik zeggen en dat is ook wel gebeurd. Het is voor zowel Robert, als ook zijn vrouw Chantal, de kinderen en mij goed geweest dat er makkelijk contact te maken was. Korte lijnen maken de communicatie ook eenvoudiger en sneller en dat was erg prettig.
Zowel bij de wedstrijden, als ook bij de opening – en sluiting ceremonie was de aanwezigheid van de hond perfect te merken en is Robert dan ook op zeker moment uit het stadion weg gegaan naar een rustiger omgeving.
Er is veel losgekomen bij Robert en zijn familie tijdens dit evenement en ook ik heb het weer niet helemaal droog gehouden deze editie. Ik wil in Robert en zijn familie de hele ploeg bedanken voor wederom een prachtige ervaring! Het mag dan in zijn geval niet beloond zijn met medailles, de ervaringen in Toronto hebben op zich al een dikke gouden rand.
Publicatiedatum: 12 oktober 2017