Vrienden van het dienstvak LO&Sport
 


HOE VERSLA JE EEN KAMPIOEN?

Door: Rob Zijlstra

Op woensdag 13 april vond in de Hanzehal te Zutphen het NMK Volleybal plaats. Aangezien ik al jaren niet meer als trainer van het heren landmacht volleybalteam optreed werd ik verrast door een telefoontje van de huidige trainer Jeroen Monshouwer. Door allerlei personele bezettingsperikelen in de begeleiding kwam hij er voor het herenteam alleen voor te staan. Als oud speler van het Nationaal Militair Team waagde hij het telefoontje naar mij om hem te ondersteunen. En nooit te beroerd om iemand te helpen vond ik het ook wel weer een uitdaging om met het team aan de gang te gaan.

Werkafspraken
Zo gezegd, zo gedaan stond ik 12 april weer voor een groep om samen met Jeroen een team klaar te smeden om de volgende dag de strijd met de overige Krijgsmachtdelen aan te gaan. Selecteren hoefde niet meer, omdat van de 14 toegezegde spelers er uiteindelijk maar 8 (!) in de zaal stonden. Dus konden we meteen met het teamproces aan de gang gaan.

Eén geluk hadden we wel; alle posities in het team konden ingevuld worden door jongens die dat ook bij hun civiele vereniging speelden. Dus werd het een dag van veel afspraken maken;

-          Welk verdedigingssysteem gaan we spelen?
-          Hoe gaan we de blokkering zetten?
-          Wie is leading in de pass?
-          Welke aanvalspatronen kunnen we spelen?
-          Op welke positie (binnen hun rol) komt elke speler het beste tot zijn recht?
-          Enz enz

Gedurende de twee trainingssessies die we hadden, vielen de puzzelstukjes aardig in elkaar en dachten we dat we wel klaar waren voor het NMK.

Inleidende beschietingen
De volgende dag waren de teams al vroeg aanwezig in de Hanzehal. Al voor de opening, door plv H-BIMS de maj Hofsté, werd duidelijk dat de KMAR geen team op de been kon brengen. Beetje vreemd als je dan om je heen kijkt, ziet dat de organisatie van het NMK in handen van de KMAR is, en er sowieso al 5 (?) KMAR-sportinstructeurs rondlopen. Dan zou ik dus denken; maak een belrondje, zorg dat er nog 3 KMAR leden bijkomen en je hebt een team.
Maar zal wel te simpel gedacht zijn. Of ze vinden het volleybalspelletje toch iets te ingewikkeld.

Maar goed, ons toernooi begon tegen het team van de Marine. En ik moet eerlijk zeggen dat de Marine ons positief verraste. Jaren niet zo’n goed team gehad waartegen we lekker konden ballen.

Tactisch gezien hadden Jeroen en ik al bepaald dat we niet meteen onze troeven op tafel zouden leggen dus speelden we deze wedstrijd in een iets gewijzigde opstelling. Wat wel heel belangrijk was dat spelers zich aan afspraken en posities hielden. Gedurende de wedstrijd ging dat steeds beter zodat we vanaf de kant ook steeds meer serve-opdrachten konden geven. Dit alles met in het achterhoofd dat die serve-opdrachten tegen de KLU wel eens van doorslaggevende betekenis konden worden.

Na vier gewonnen sets werd duidelijk dat we het team aardig hadden staan. Het zou van de opstelling en speelwijze van de KLU afhangen of er nog aanpassingen zouden volgen.

De 2e wedstrijd was die van de KLU tegen de Marine. Jeroen en ik zagen al snel dat er individueel meer kwaliteit stond maar dat er ook kansen lagen. Maar net als bij ons speelde de KLu niet alle troeven uit tegen de Marine. Dus het zou even afwachten worden in welke samenstelling de KLU tegen ons zou beginnen.

De finale

Aangezien er aan beide zijden van het net spelers van het Nationaal Militair team stonden, konden we een mooie strijd verwachten. Jeroen en ik hadden een tactisch plan bedacht waarbij we de zwakste passer-Loper (aanvaller) continu onder druk zouden houden. Zowel met serve als verdedigende aanvallen.

Dit zou inhouden dat hij heel veel te doen zou krijgen met kans op fouten maken en fysiek het niet meer kunnen trekken. Nadeel kan zijn dat je zo’n speler compleet de wedstrijd in trekt en hij uitgroeit tot de man van de wedstrijd. Keuzes…..
Ander voordeel hiervan zou zijn dat de beste aanvaller van de KLu weinig te doen zou hebben, buiten het krijgen van ‘noodballen’. Wat ook erg mentaal belastend voor een speler kan zijn.

Zelf hadden we (buiten de serve-opdracht) de opdracht meegegeven dat, indien mogelijk, onze spelverdeler veel het midden zou bedienen. Daar lagen kansen omdat we onze middenman hoger inschatten dan die van de KLu. En we zouden er als team moeten staan. Willen werken voor elkaar en met elkaar.

De wedstrijd ontwikkelde zich zoals ik had ingeschat. De Klu ging voortvarend van start. Wist aanvallend met meer (air) power de punten te scoren. Toch bleven Jeroen en ik hameren op de opdrachten. Sommige spelers vonden dat moeilijk en wilden al snel hun eigen gang gaan. Toch elke keer gewezen op het feit dat elke set een wedstrijd op zich is. Nadat we de eerste set nipt hadden verloren, voerden we een wijziging in onze opstelling door. Dit om in bepaalde posities iets meer mogelijkheden in de aanval te hebben. Dit hield een risico in maar zolang de Klu onze zwakte niet opmerkte zou dat wel eens positief kunnen uitpakken.

Nadeel van die omzetting was dat in het begin van de set enkele spelers moesten wennen aan de gewijzigde opstelling. Maar naarmate de set vorderde ging dat steeds beter. Echter, de opgelopen achterstand werd ondanks dat we toch nog heel dichtbij kwamen, niet meer ingehaald.

Met een 2-0 achterstand in sets maar de constatering dat de omzetting prima uitpakte en de Klu steeds meer problemen kreeg om direct te scoren gingen we met vol vertrouwen de 3e set in. En wat Jeroen en ik al voorspelden gebeurde. Door de constante servedruk op 1 persoon ging hij steeds meer fouten maken in de passing. Ook aanvallend kwam hij niet meer tot zijn recht door steeds geforceerder zijn punten te willen scoren. En als dan ook nog eens onze blokkering steeds meer grip krijgt op de aanvallers van de Klu, groeit het zelfvertrouwen. De 3e set werd zo een prooi voor ons.

Niets wijzigend in tactiek en vol vertrouwen begon het Landmacht team aan de 4 e set. Direct werd de Klu onder druk gezet en zag je het zelfvertrouwen wegvloeien bij de tegenstander. De coach van de Klu zag het gebeuren en haalde een van zijn belangrijkste spelers naar de kant om hem op te laden voor de 5e set. Hij gaf dus de 4e set al bij voorbaat op en zo stond er al heel snel een 2-2 stand in sets op het score formulier.

De 5e set zou dus de beslissing moeten geven. Deze set tot de 15 punten is voor je het weet voorbij dus aan onze zijde werd er op gehamerd om scherp en geconcentreerd te beginnen. En dat deden ze. Binnen no-time stond er een 8-2 voorsprong op het score bord. Konden we de concentratie volhouden? Nou, sommige mannen denken dan dat de voorsprong groot genoeg is om dan voor eigen succes te gaan. En dat is nou juist net wat je in het volleybal niet moet gaan doen.

Dus na een time-out aan onze kant, de mannen weer even wijzend op het teambelang en de gemaakte afspraken, werd de wedstrijd keurig uitgemaakt en na bijna 10 jaar de NMK titel een prooi voor de Landmacht.
Voor Jeroen en mij een leuke ervaring waarbij weer eens werd getoond dat je met een kwalitatief minder team, maar met een goed tactisch plan en spelers die daar in mee gaan, een mooi resultaat kunt bereiken.