Vrienden van het dienstvak LO&Sport
 


DF 79 STORY

Door: Theo Vonk


Was de DF 79 iets normaals of iets bijzonders? Een verhaal van vriendschap van een 6-tal NL jongens ontstaan binnen onze LO&S org. Tiny van Kuijk, Theo Vonk, Rob Jansen, Jan Hermans, Sjors Röttger en Leo Sannen.

Om te beginnen eerst een kleine uitleg waar DF 79 voor staat. De D staat voor een opleiding tot LO&Sportinstructeur voor militairen die al tot instructeur KL waren opgeleid en de rang van sgt1/wmr1 hadden bereikt. De F staat voor dezelfde opl. voor gasten (KMAR–Klu-Politie en Douane) die ook al enkele jaren parate ervaring mee brachtten. De 79 staat gewoon voor het jaar waarin de opleiding startte.

Wat was dat eigenlijk voor een DF groep? Hieronder zal ik proberen een beeld te schetsen hoe zo iets tot stand kon komen, kon groeien en nu nog steeds in leven wordt gehouden.

Het verhaal start natuurlijk op de KMS in Weert in 1972.

Alle zes hadden we onze eigen redenen om hier naar toe te gaan.Na de prachtige KMS basisopleiding ging eenieder zijns weegs om geschoold te gaan worden in de voor ieders nieuwe idealistische en/of specialistische functie.
Sjors en Leo vonden het geweldig om met een rugzak om schuttersputjes te graven, te camoufleren om daarna uren ergens te gaan liggen en wachten op een vijand die, naar later bleek, toch nooit kwam. Maar zeker weten dat hun schootsvelden goed waren aangegeven. Dit vrije ruimtelijke gevoel wilden zij dan ook dolgraag als Infanterie instructeur aan de dienstplichten over dragen. Op deze opleiding in Harderwijk leerden zij ook Tiny van Kuijk kennen.

Jan Hermans was van een heel ander kaliber. Jan hield van schoonheid, strakke pakjes, glimmende emblemen, klikkers onder de DT schoenen, mooie paarden en tanks. Dus Jan ging naar het Cavalerie opleidingscentrum te Amersfoort en specialiseerde zich in het schieten met middelgroot kaliber op doelen van dichtbij. Ook ik was voorbestemd om in de voeten te treden van vele illustere infanteristen die de KL en de LO&Sportorg rijk was maar daar had ik nu mooi geen zin in. Ik voetbalde toen bij een 1 e klasser en wilde gewoon dichtbij huis gelegerd worden. Ik wilde naar Schaarsbergen en omdat ik dan bij de Artillerie de meeste kans had, moest dat mijn dienstvak worden. Maar zo eenvoudig was dat niet. Ik dreigde - ja, ik zat inmiddels al wat langer op de KMS - dat ik anders de dienst zou gaan verlaten. Dat wilden ze daar natuurlijk niet (oei,oei) en kwam ik uiteindelijk bij de Artillerie terecht. Na mijn opleiding in Breda (wat een stad als je pas 20 jaar bent) was mijn plaatsing dicht bij huis bij 11 Afdra op de Oranjekazerne.

In die tijd kon je nog solliciteren voor een opleiding voor de functie LO&Sportinstructeur direct na de KMS opleiding. Maar toe wij dus onze meesterstukken opvoerden op de Boshover heide en in Munster-Süd werd deze mogelijkheid gewijzigd en werd er een parate ervaring van 2 jaar verlangd. Kort daarna werd dit nogmaals gewijzigd in een minimale eis van sgt1/wmr 1 e klasse. Nou, dit was wel een vervelende mededeling maar gewoon lekker doorgaan.

Sjors en ik werden na de KMS geplaatst in Schaarsbergen, Leo in Suriname, Tiny lag in Assen en Jan in ’t Harde. Leo ontmoette Rob Jansen als ps verkenningpeloton van 11 Painfbat en later in Suriname. Alleen tijdens bepaalde sportevenementen zag ik Jan of Tiny nog weleens. Leo en Sjors kwam ik wel tegen tijdens de kazerne sportdagen en in de Mess.

Maar hoe zit het dan met de DF 79 zul je je afvragen?

Nu, deze tijd, de tijd dat iedereen zich bij zijn onderdeel heeft geïnstalleerd en een plaatsje heeft verworven, heel langzaam begint er bij velen van ons een vraag te rijzen: “Heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Moet ik dat geknal nog jaren aanhoren of dat slapen op de grond, ook bij minus 10, hoe lang houd ik dat nog vol, of hoe vaak moet ik in mijn verdere carrière die loop nog schoonmaken?”

Je kijkt nog eens om je heen en je ziet dan dat die lui in dat groene trainingspakje, die hebben het eigenlijk ook niet zo slecht. Een beetje voetballen, volleyballen, tennissen en af en toe een duurloopje, dat wil eigenlijk iedereen wel. Ik had allang gezien dat dat wel te pruimen was en dat was wat ik me ook steeds had voor gehouden.

Jan Hermans, nog steeds actief wielrenner!

Maar de vragen hierboven houden bij Tiny, Sjors, Leo en Jan op als eind 1978 een mededeling van Personele aard bij de Sectie 1 binnen komt. Militairen in de rang van sgt1/wmr 1 kunnen zich aanmelden voor een opleiding tot LO&Sportinstructeur bij de KL. Start september 1979.

In het voorjaar van 1979 werd er een 3 x 3- daagse selectie gehouden te Ossendrecht. Te samen met nog een 30-tal oud medeleerlingen werden we daar sportief doorgelicht. Je moest wel aan de bak want uiteindelijk waren er maar 5 opleidingsplaatsen te verdelen.
Op deze dagen kwamen wij elkaar weer tegen. Tiny, Sjors, Leo, Jan en ik. Alleen Rob Jansen was er niet bij. Na de eerste selectie-dag vierden Tiny en ik ons weerzien en evalueerden we die dag op een van de vele terrasjes in Antwerpen. Rob was al een jaar eerder bevorderd en had een jaar eerder al deel genomen aan de selectiedagen. Rob was aangenomen op basis van zijn natuurlijke kwaliteiten maar zijn toenmalige CC (eigenbelang van zo’n CC, want een goede kracht missen is niet leuk) lukte het om Rob vast te houden. Rob kreeg wel zwart op wit dat hij het jaar daarop alsnog zou mogen instromen in deze opleiding.

En zo geschiedde het dat op het OCLO te Ossendrecht op 17 september 1979 de D 79 klas geboren werd. Ook de F groepering startte die dag samen met ons de opleiding.
Nieuwsgierig, een beetje terughoudend maar met een enorme zin om hier aan te beginnen waren deze 6 KL mannen met een diversiteit aan achtergrond, met uiteraard grote kwaliteiten en interesses maar allen gekomen met 1 doel: Sportinstructeur worden bij de Koninklijke Landmacht.

Buiten het feit dat eenieder van ons zijn eigen half gevulde rugzak meebracht (altijd ruimte houden voor aanvullingen) hadden Tiny en Sjors er op sportief gebied nog wat extra’s in. Tiny had veel ervaring als Militair Vijfkamper opgedaan wat geresulteerd had in een 2 e plaats op een WK en Sjors was speler van het Militair handbalteam.
Daar zaten we dan met z’n allen trots te wezen.

We maakten die eerste dag kennis met alle medeleerlingen, de instructeurs en daarna nog een rondleiding(!!) door het gebouw. Nou, wij hadden allemaal al vele jaren zo’n legeringsgebouw van binnen gezien maar deze rondleiding zal dan wel voor de gast-leerlingen bedoeld zijn geweest, dacht ik. Tijdens de bezichtiging kwamen we ook bij de lerarenkamer, een gewone omgebouwde legeringskamer maar toch (bij ons op de kazerne was het gewoon het hok van de instructeurs), was dit iets bijzonders, iets geheims, iets onaantastbaars. Wel werd er direct bij gezegd dat het niet de bedoeling was dat wij daar kwamen! Oeps!

De KL mannen keken elkaar eens aan en ik had het gevoel dat iedereen dacht, dat is dan mooi meegenomen. Ik geloof niet dat 1 van ons in die 6 maanden daar binnen is geweest.
De KL mannen sliepen in de kopkamers van het gebouw te samen met ’n politieman, douanier of iemand van de Klu. De mannen van de KMAR deelden samen beneden 1 legeringskamer. De scheiding was nu al een feit.

De eerste dag zat erop, tijd voor een pintje, de basis was gelegd.

Zo doorliepen wij net als alle andere DF’ers voor ons deze opleiding. Van vele Kapiteins en Luitenants die op het OCLO doceerden, hebben wij alles wat we nog niet wisten van hun geleerd. Rob Zimmermann (ik geloof zijn 1 e optreden op het OCLO) gaf vele onderwerpen en kon de bewegingen die door ons gemaakt moesten worden, geweldig goed droog uitvoeren. Meestal lukte het wel, maar om mensen van rond de 25 – 26 jaar nog turnen te leren was voor velen van ons iets te veel gevraagd. Dan hadden we nog onze klassenleraar, de basketballer Rob van Meurs, wedstrijdorganisaties van Oldenburg, Hans Vogelaar, Herman Woesthuis, Hfd Opl Wil Maaswinkel, Bert Wammes en niet te vergeten de gastdocenten Gerard van Dongen en het slangenmens ........

De wekelijkse zwemuurtjes in Roosendaal, kou lijden achter in de taxi van het OCLO, een half open vrachtauto een YA328. Tiny liep liever of de gehele weg terug of liet zich halverwege (15 km) na een dag van sporten, opgeleid te zijn en zwemmen, eruit gooien om even de gedachten te verzetten en het snot voor de ogen te lopen. Al met al geen kattenpis.

Maar al met al mensen, wat een mooie tijd. Wat te denken van de onderlinge wedstrijdjes tussen de KL mannen en de KMAR. Inclusief ziekenhuis opnames omdat elke strijd gewonnen moest worden. Lekker softballen in België tegen een gemengd team.

De spelregels dachten we te kennen maar toen Sjors bij zijn eerste slag al met een sliding een dame van haar plaat afgleed, moest er toch het eea aan ons worden uitgelegd. De 3 e helft bij de softballers kan ook heel erg lang duren trouwens.
‘s Avonds werd er af en toe nog wat getraind, ingeslepen zoals Rob Z. dat zo mooi kon zeggen, maar vaker ook gewoon een beetje lullen en een biertje (colaatje voor Sjors) drinken.
Ik heb het geloof ik nooit uitgesproken, dus doe ik het nu maar: OCLO nog bedankt!

Het is moeilijk uit te leggen waarom dingen in het leven lopen. Op het OCLO liepen wij (sgt1/wmr’s 1) tegen regels aan waarvan wij echt dachten: dit is van ver voor de oorlog. Maar ook zulke zaken sterkte ons saamhorigheidsgevoel en de avonden voor een tentamen of examen waren die avonden waarop wij bij elkaar zaten en de tactiek voor de volgende bespraken. Welke tactiek wij ook bedacht hadden: de winst was er altijd.

Dit waren de momenten waarop het DF 79 gevoel bij ons allen is begonnen te groeien. Dit is ook iets wat niemand van ons kan afpakken, dit is iets waarop we trots zijn en waarop we hopen dat dit nog lang mag blijven, ondanks dat we dat toen nog niet wisten.

Hoe groeit zoiets verder en waarom houdt dit al zo lang stand?

De laatste weken op het OCLO stonden natuurlijk in het teken van de examens, het mondelinge eindgesprek maar ook zeker de plaatsingen. Ik ga hier niet verder over uitwijdden maar de DF 79 kreeg een dipje te verduren maar het goede gevoel bleef toch nog ergens hangen.

In de jaren daarna kwamen we elkaar nu steeds meer tegen. Iedereen had wel een of meerdere coachfuncties, men trof elkaar op wedstrijddagen of tijdens een rayon- of regio activiteit. Ook de bijscholingen waren een leuk weerzien en niet te vergeten de cursus S4 toegevoegd te Bussum.

Na de HOOS mochten we ons weer gaan melden op het OCLO voor een 4 maandelijkse vervolgopleiding om SM/OWI te kunnen worden in de LO&Sportorganisatie. Hier werd de DF 79 samen met andere lichtingen eventjes geformeerd tot G-klas 1985 (snel vergeten, niet belangrijk). In deze klas kwamen Rob Hellendoorn, Richard Doeve, Kees Tielemans, Kootje de Griek en Hupke Pluijmen samen met ons bijeen.

Op het OCLO was veel veranderd. Niet de lerarenkamer, die was er nog en nu werden we wel uitgenodigd om daar regelmatig koffie te drinken. De CC was nieuw, de Cdt was nieuw en vele oude gezichten waren verdwenen. Rob Z. werd onze klassenleraar en Herman Woesthuis onze klassementor.
De DF mannen sliepen nu bij elkaar en Tiny en ik deelden voor 4 maand een kamer.

Alles ging van een leien dakje, de discussies werden mede namens Rob Z. en Rob Hellendoorn heftiger. Diverse malen hebben we samen gezeten om onvolkomenheden uit te praten. Maar hier merkte je al: dit was een groep mannen die iets anders wilden. Ze waren enthousiast, nieuwsgierig met een drive om dingen te veranderen en te verbeteren. Het waren geen theoretische maar praktisch ingesteld mannen die het onderste uit de kan wilden. Ze geloofden niet direct wat er verteld en gezegd werd, maar dit moest bewezen worden.

Maar ook hier een geweldige tijd met Rugby’en en zuipen in Roosendaal met de KCT’ers. Voetballen ‘s avonds tegen een team van Rob Hellendoorn waar hij trainer van was, waarbij de mannen van Rob helemaal zoek gespeeld werden. Wielrennen en leren waaieren in Zeeland olv Herman Woesthuis (ook leerde ik die dag dat voeding een heel belangrijk item is bij fietsen). De surfcursus in Zeeland olv Oldenburg met als sluitstuk een triathlon met een cross over een naaktstrand. Dat hier even gerust moest worden moge u duidelijk zijn. Ook nu waren de toetsen en met name die van Rob Zimmerman niet mals. Maar ook toen losten we die “problemen” gezamenlijk op. Steeds vaker gingen we samen een biertje drinken, een hapje eten of een avondje stappen in Antwerpen.

Verdere doorgroei

Een nieuwe ronde en dus nieuwe plaatsingen waren weer aan de beurt. Na wat heen en weer geschuif, gemopper en blijdschap had eenieder toch weer min of meer een leuk plekje gevonden.

De DF 79 mannen werden SM/OWI, werden plv Hfd Sport, werden Hfd Sport, werden Aooi en Elnt en kwamen erachter dat er op vele plaatsen anders gewerkt werd. Niet beter of slechter maar gewoon anders. Ook tijdens Regiovergaderingen en bijscholingen bleek dat we allen uit hetzelfde hout waren gesneden. Dezelfde ideeën, dezelfde positieve instelling naar veranderingen toe en diverse van ons zaten regelmatig in werkgroepen. Ook het gevoel wat voor de collega’s te willen en kunnen doen, bleek wel uit het feit dat Sjors en ik tezamen wel een 10 jaar voorzitter van het OOO zijn geweest.

Tiny (links) en Leo (rechts)

Aangezien onze nieuwsgierigheid naar of het ook anders kon bleef, hadden we nu de mogelijkheid om eens bij elkaar in de keuken te kijken. Hoe doe jij het, hoe heb jij eea ingericht, welke formulieren worden er bij jou gebruikt, hoe ga jij om met probleem a of b? Links en rechts werden er formulieren gekopieerd maar ook kritiek geuit indien iemand bepaalde zaken iets teveel anders aanpakte.

We kregen toestemming om deze sessies regelmatig op onze eigen locaties te houden. Rob Z was ervan overtuigd dat wij er niet op uit waren om er een leuk dagje van te maken maar er iets goeds uit te halen voor de organisatie en stimuleerde deze acties. Hij was tenslotte ook diegene die onze groep het beste kende. (Officieel zou je dit kwaliteitskring kunnen noemen.)

Zo waren we in de tijd van zeg maar 2003 tot 2009 in Münster bij Jan, bij Rob in Schaarsbergen, bij Tiny in Nieuw- Milligen, bij Leo in Vught en bij mij in Seedorf. De Staf van de LO&Sportorg waar Sjors werkte, was geloof ik niet zo in trek en daarom zijn we daar ook nooit geweest.

Maar we vonden dit niet genoeg. We begonnen ook na de dienst samen te komen en wel in een soort volgorde. Ik was inmiddels in 2004 naar Duitsland verhuisd en dat was een zeer goede eerste stap om met z’n zessen iets extra’s te ondernemen. Rob had nog een afspraak met de S3 van 42 BLJ en kon dit op deze manier goed combineren. Een paar geweldige dagen gehad samen. Vanaf dit moment ontstaan er meer “samenkomsten” en groeien we samen naar het eind. De laatste jaren vliegt de tijd voorbij.
Voor de oudste van ons, Tiny, staat als eerste het FLO voor de deur.

Direct worden er spijkers met koppen geslagen. Natuurlijk komen we die dag bij elkaar, hoe vullen we die dag in en wat kopen we met welke intentie?
Vanaf nu komen we niet meer samen met het doel om ons op LO&Sportgebied te verrijken, we komen nu samen om ons DF 79 gevoel te versterken. Een poloshirt wordt ontwikkeld die eenieder zal ontvangen op zijn tijd en een dagindeling wordt gemaakt met een lokale activiteit. De volgorde wie bij wie de speech verzorgt wordt vast gelegd.
Tiny was de eerste en zal waarschijnlijk ook de enige blijven die op zijn eigen afscheid zijn muzikaal “talent” aan zijn genodigden ten gehore gebracht heeft.

Theo & Leo

Nadat allen de dienst verlaten hadden, hield het niet op. We spraken regelmatig af om in Arnhem, Den Bosch of Breda samen te komen, te eten en drinken en te lullen. Maar de behoefte werd groter. Een avond bleek gewoon te kort te zijn en we spraken af om er een hele dag van te maken en 1x een avond. De invulling geschiedde geheel door diegene die de dag mocht organiseren.

Beekse Bergen, rondleiding met historisch besef in Nijmegen, rondleiding Sittard met het huis van Toon Hermans, Muzium in Nijmegen, de rondvaart door de Dieze in Den Bosch, nogmaals Duitsland en ga zo maar door.
Dan vraag je je af: waar praten zij over?
Ik denk: alles en niets.

Spraken we de eerste ontmoetingen nog over de LO&Sportorganisatie met zijn personeelswisselingen en bevorderingen, meer en meer kwamen en zijn het de prachtige evaluaties van de DF- en de G-opleiding die de avonden en dagen vulden. Goed dat er mensen zijn die een heel goed geheugen hebben.
Maar al met al toch genieten dat je elkaar zo lang kent. Meer dan 45 jaar een bekende, meer dan 38 jaar een team.

De volgende trip staat al weer gepland en dan gaan we medio mei naar Tiny in Zwitserland.

Publicatiedatum: 12 mei 2017