Nieuwjaar 2023 was al enkele dagen oud. Nog steeds ontving ik geen email met wensen voor het nieuwe jaar van Miel. Zou hij ook vergeetachtig zijn zoals velen van onze leeftijd? Ik vond het vreemd, want het was de eerste keer na vele jaren.
Het liet me  niet los. Na enige tijd besloot ik hem te bellen. Zijn mobiel was afgesloten en op zijn vaste telefoon kreeg ik steeds de voicemail.
Omdat ik perse wilde weten of er iets mis was, vroeg ik mijn zoon Ramon (die ook in Den Haag Zuid woont) even bij hem langs te gaan. Er is niets mis, meldde Ramon, het huis lijkt normaal  bewoond en bij de deurbel is er een bordje met zijn naam. Hij had aangebeld bij de buren maar er werd niet open gedaan. 

Enigszins gerustgesteld was ik wel, maar loslaten deed het mij niet. Na enkele weken vroeg ik Ramon nog een keer langs te gaan, maar dan in het weekeinde, wellicht zou er dan iemand open doen. Dat heeft hij gedaan, belde mij daarna op en vroeg of ik wilde gaan zitten. Hij had de buurvrouw van Miel gesproken en die vertelde dat zij terugkomende van een vakantie ontdekte dat Miel was overleden (op 3 januari, red.). Nadere gegevens, zoals adressen van familie, had zij niet.
Ik heb toen de allesweter Google opgezocht en daarin stond een uitgebreid verhaal over zijn overlijden en zijn werk als voetbaltrainer in de regio. Ook Paul Lindeboom, lees: de LO&Sportorganisatie, wist van niets. Op mijn  verzoek een In Memoriam te mogen schrijven is positief gereageerd, dus bij deze.

Op de tweede rij, aan de linkerkant, zitten Hans en Miel gebroederlijk naast elkaar tijdens een Dienstvakdag.

Het moet in het begin van het jaar 1958 zijn geweest. Vroeg in de ochtend stapte een jonge sergeant LO&Sportinstructeur mijn kamer binnen. Locatie: De Inspectie Der Opleidingen, sectie LO&Sport aan de van Soutelandelaan 12-14 Den Haag. 'Ik ben Miel Hollard', vertelde hij, 'en ik ben hier geplaatst.' Karel de Wijk had mij een paar dagen er voor gezegd dat we versterking zouden krijgen, maar zo snel, dat had ik niet verwacht. Ik vroeg Miel waar hij hiervoor had gewerkt en waarom hij was overgeplaatst. Hij was in eerste instantie als LO&Sportinstructeur werkzaam geweest in een kazerne op de Veluwe maar moest daar weg omdat zijn broer daar ook was geplaatst en als officier rondliep, men vond die situatie ongepast. Zo  werd er kennelijk in die tijd gedacht. Miel vroeg  mij daarna waar de sportzaal was, want hij wilde weten waar hij les zou moeten geven. Ik heb hem duidelijk moeten maken dat lesgeven er niet bij was en dat hij in een bureau functie was geplaatst. Miel viel bijna om van verbazing. 'Maar ik ben toch sportinstructeur?” stamelde hij. "'Ja, ik ook', antwoordde ik. Miel was duidelijk helemaal van streek en gaf aan niets te voelen voor deze functie.  Dit gaat het niet worden met sergeant Hollard, dacht ik. Maar ik heb mij vergist. Hij herpakte zich en zette zijn schouders er onder. Voor mij was het een mega opluchting, want wat De Wijk in die tijd van zijn personeel vroeg was niet mis. De ontwikkeling van de Sportcommissie van de Koninklijke Landmacht was in volle gang. De ene grote organisatie volgde de andere op. Miel en ik losten dat samen op door om en om een organisatie voor onze rekening te nemen. 

Een anekdote rond de eerste grote Onderdeels Kampioenschappen Volleybal is de volgende. We hadden besloten dat deze gehouden zouden worden in de Houtkamp (veehal). In Doetinchem. Alles was doorgesproken met het Hoofd sport van de gemeente, we waren de dag er voor naar Doetinchem afgereisd en de gemeente had een hotel voor ons besproken. Toen we ons bij de receptie meldden, werd medegedeeld dat militairen in uniform niet welkom waren. Uiteindelijk heeft de uitbater van het restaurant in de hal voor matrassen en dekens gezorgd en hebben we in de hal geslapen.
Miel opereerde toch wel vaak in mijn schaduw. Er waren twee redenen voor: hij was niet het type om voor in de rij te staan, maar het belangrijkste was dat ik vanaf het begin de steun en toeverlaat van Karel de Wijk was, waardoor ik een heel andere positie op de sectie had dan Miel.

Hans en Miel, bovenste rij (onder de pijlen), samen in een militair voetbalelftal

Ik wil hier bevestigen dat in de tientallen malen dat wij een organisatie hebben gedaan er NOOIT sprake is geweest van onenigheid noch van een conflict of na-ijver. Begin jaren zeventig verliet ik de sectie voor de LO&Sportgroep Alexander/Frederikkazerne. Miel nam mijn taken op de sectie over. Enkele jaren later ging ook hij over naar de vorengenoemde LO&Sportgroep en kreeg het “buitengebeuren” van het rayon Holland. Helaas is hij in conflict gekomen met de toenmalige LO&Sportofficier, dat zo hoog opliep dat hij ziek thuis bleef.
Ik ga hier niet beweren dat hij dat conflict gewonnen heeft maar feit is wel, dat Miel terug kwam bij de LO&Sportgroep en de betrokken sportofficier werd overgeplaatst. Ook Miel heeft naast zijn bureauwerk altijd feeling gehouden met de praktijk. Samen volgden wij de opleiding voor KNZB-zwemonderwijzer, daarna ging Miel naar de opleiding tot voetbaltrainer, werd de rechterhand van Jan Zwartkruis (Nederlands militair voetbal elftal) en werd een zeer gewaardeerd voetbaltrainer van amateurelftallen in Den Haag en omgeving.
Vooral door de vereniging Delfia werd hij hier op handen gedragen. Dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen, doet mij veel pijn. 

Ik sluit af met de woorden die Kees van Kooten onlangs uitsprak bij het overlijden van zijn boezemvriend Wim de Bie:

Meest succesvol Nederlands militair elftal in Griekenland met staand 5e van li Miel Hollard. Verder veel oud-spelers Nederlands elftal zoals Wim Jansen (Feyenoord), Gerry Mühren (Ajax), Barry Hulshof (Ajax), Kick vd Vall (FC Twente) en Willy vd Kuylen (PSV).

Publicatiedatum: 07 april 2023