INTERVIEW MET ALMAR LAURIJSSENS

Nederland behoort tot de 5 gelukkigste landen ter wereld, maar gek genoeg wordt er ook het meest geklaagd. En het extreem hoge aantal burn-out gevallen is in de moderne westerse maatschappij een alom geaccepteerd fenomeen. In de Volkskrant van 4 januari lazen we nog: ‘Als we de cijfers mogen geloven zit Nederland midden in een ‘burn-out epidemie’. En de kwaal slaat op steeds jongere leeftijd toe. Vroeger was het iets van veertigers en heette het nog ‘overspannen’, toen van dertigers en nu lijken studenten aan de beurt. Is Nederland werkelijk zo opgebrand?’.
Da's gek, Almar Laurijssens heb ik niet horen klagen. Op maandagavond 24 juni spreek ik hem op de vooravond van de Vijfkamp in Oirschot en hoor over zijn zoveelste tegenslag. Burn-out? Nee, Almar beklom de Mont Blanc om letterlijk uit een dal te komen. Lees het onderstaande interview en binnen 10 minuten ben je van al je depressieve gevoelens verlost.

Wil je jezelf kort voorstellen aan degenen die je niet kennen?
Ik ben Sgt1, nu werkzaam bij 30 Natres in het zuiden, daarnaast werk ik na 12 jaar defensie als IBT-docent bij de politie. Heb tussen defensie en de politie door op het CIOS Sittard ook als docent gewerkt. Bij LO&Sport heb ik gewerkt in alle delen van het land: de JWF in Assen, de KMS in Ermelo, de LBK in de Vredepeel en de RVS in Oirschot.
Ooit is mijn sportcarrière begonnen als mountainbiker. Vanuit deze sport kwam ik vaak bij de klimhal Rocca, pal daarnaast start de mountainbikeroute van Gulpen, en op deze manier ben ik ook in het outdoor beland. Omdat ik fietsenmaker was, wilden veel outdoorbedrijven mij graag aannemen, zo ben ik bij VasaSport in begeleide outdoorreizen (1995-1996, mountainbike en klimmen) terecht gekomen.

Je hebt heel veel tegenslagen te incasseren gehad. Kun je de belangrijkste noemen?
Ik wil dit liever verwoorden naar life events. Ongeveer 7,5 jaar geleden is er een ommekeer gekomen in mijn leven: 2 dagen voor het einde van de zwangerschap is mijn zoontje overleden. Dat heeft geresulteerd in een onstabiele thuissituatie, je probeert door te gaan en de zorg voor je dochter te geven maar mijn vrouw is er aan onderdoor gegaan. Zij is haar baan kwijt geraakt, mijn baan stond door bezuinigingen op scherp en in diezelfde periode scheurde ik mijn achillespees af (met een diagnose van niet meer kunnen lopen en klimmen). Uiteindelijk kon ik niet bij LO&Sport blijven, heb nog geprobeerd bij het KCT te komen, heb hiervoor opgetraind maar weer een blessure gekregen (overbelasting van mijn hielbeen). Dienst uit, bij het CIOS gestart als docent maar geen vast contract kunnen krijgen, mijn vader kreeg een herseninfarct en mijn moeder kanker en mijn relatie liep steeds slechter. In deze periode kwam naar voren dat mijn zoontje gered had kunnen worden maar dat er in het ziekenhuis een protocolfout is gemaakt en uiteindelijk gingen we scheiden. Dit was nog niet genoeg tegenslag, in de eindfase van de scheiding kreeg ik te horen dat ik kanker had, een losstaand gezwel tegen mijn halsslagader aan.

Hoe is het herstel van het kankergezwel verlopen?
In het begin lastig. Het gezwel moest operatief verwijderd worden, is losgebrand van de zenuwbaan. Bij het verwijderen van de narcosetube is er (nadat ze eerst dachten dat ik een longembolie had) maag-darmslijm in mijn longen gelopen waardoor ik in een later stadium hartcomplicaties heb gekregen. Na de operatie is het gevoel verdwenen aan de linkerkant van mijn gezicht, dat is het minst erg (en gelukkig niet zichtbaar). Alleen wat scheerproblemen. Het bleek later wel een goedaardig gezwel, maar tot die vaststelling heb ik een mentaal hele zware periode doorstaan. Bij de politie zat ik nog in opleiding maar dreigde die door mijn ziekte niet te kunnen volbrengen. Samen met de scheidingsperikelen werd mij dit toen allemaal net teveel. De combinatie van deze gebeurtenissen hebben mij dermate grote kopzorgen gegeven, dat alles dreigde in te storten.

Hoe ben je daar bovenop gekomen?
Uiteindelijk ben ik dit gevecht met mijzelf verloren - ik had geen enkele behoefte meer om mijzelf waar dan ook te bewijzen - en zijn het mijn oude maatjes vanuit de dienst en mijn huidige chef bij de politie die mij een helpende hand hebben geboden. Ik ben veel op sleeptouw genomen, ze hebben mij mentaal ondersteund en zijn vaak langs gekomen. Zorgden ervoor dat ik niet regelmatig alleen zat en mijn chef heeft mij de rust en ruimte geboden om te werken wanneer het mij uitkwam. Ik ben er achter gekomen dat werkdruk en de daarbij vrijkomende stress van een hele andere orde is dan privéproblemen en dan met name met betrekking tot je eigen vlees en bloed.

Uiteindelijk sta je ineens toch bovenop de Mont Blanc. Hoe kwam je daar?
Ik heb mijzelf toch weer een doel gesteld om een ommekeer te maken en de toekomst weer positief te veranderen. Dit kwam voort uit een belofte die ik mijn zoontje 7,5 jaar geleden heb gedaan. (Op de begrafenis heb ik in de kerk tijdens de afscheidsspeech beloofd hem nog een keer op te zoeken. Ondanks dat ik niet gelovig ben, zag ik als doel de hoogst mogelijk haalbare berg in Europa uit te zoeken om zo dicht mogelijk bij hem te komen. Dit doel gaf mij ook de kans om de mensen om mij heen weer te laten zien dat ik nog niet afgeschreven ben.

De tocht heb ik solo gedaan. De top van de Mont Blanc ligt op 4810 meter, en ik heb hem vanuit het dal gelopen (vanuit het dorp Les Houches). Doelstelling was eigenlijk om daar een langere periode te zitten om te acclimatiseren, helaas was dit niet mogelijk. Op dinsdag ben ik met de “noorderzon” vanuit NL vertrokken, alleen een handjevol mensen wisten van mijn vertrek. ’s Avonds ben ik het dorp Chamonix ingelopen, heb de weersomstandigheden bekeken en kaarten gehaald en toen gehoord dat die week de woensdag de enige mooie dag was. Donderdagochtend 08:00 moest ik van de top af zijn. Kreeg ook te horen dat bij goede getraindheid de top in 1 dag haalbaar was. 

Ik ben dinsdagnacht 03:00 begonnen met lopen, wel kort geslapen, de route verliep zeer voorspoedig. Op 2800 – 3000 meter kreeg ik wel voor het eerst wat last van de hoogte, toen ben ik wel even met mijzelf in overleg gegaan of de top wel verstandig zou zijn. Doorgegaan tot 3400 meter, daar moest ik aan de bergwacht mijn paspoort laten zien – iemand die niet gereserveerd heeft voor een overnachting in de berghut mag niet door - , na een lang gesprek (mijn werk bij politie en defensie gaf de doorslag) kreeg ik toestemming. Die woensdag heb ik doorgetrokken tot 4000 meter, dat was echt de max qua hoogteziekte verschijnselen en ben hier gaan recupereren. Donderdagnacht 02:00 opgestaan en een tijdje met een Engelsman en een Duitser naar boven gelopen. De laatste 810 meter is alleen maar sneeuw en gletsjers, en sommige stukken mega steil. Best momenten gehad dat ik besefte dat ik mij geen fouten kon permitteren en niet aangelijnd ben. Mentaal best pittig, maar denk dat je aangelijnd nonchalanter bent en voor mijzelf geconcentreerd genoeg was. De opgedane kennis en kunde tijdens mijn defensieperiode en ervaringen in de buitensport hebben mede bijgedragen tot succes.

Rond 06:30 was ik op de top en dat was met zonsopgang een extra mooi moment. Bovenop de top symbolisch een bidprentje van mijn zoontje begraven en daar een van de mooiste levenservaringen opgedaan. Was erg emotioneel door alles wat door mijn hoofd ging.

Door de opkomende weeromslag snel naar beneden gegaan en die afdaling was behoorlijk spannend. Kreeg gelukkig snel weer een fitter gevoel door het afnemen van de hoogteziekte verschijnselen. Kreeg op dit moment een voldaan gevoel op mijn prestatie en berusting om weer anders naar de toekomst te kijken en life events een plekje te geven in mijn gedachte. Tevens weet ik voor mijzelf dat ik nog wel wat kan. Laatste deel nog hardlopend afgelegd doordat ik zag dat het onweer op komst was. Precies op tijd in de auto.

Almar sluit dit interview al met een persoonlijke boodschap: “Voor mijn gevoel ben ik een berg opgelopen. Het is achteraf dat mensen mij bewust hebben gemaakt van de prestatie. IK moest dit gewoon doen op mijn manier.”

Publicatiedatum: 15 november 2019