IRON VIKING RUNNERS GHK IN WARSTEIN

Hoe gek moet je zijn om mee te doen aan een evenement waarbij meer dan 60km moet worden hardgelopen? Waar onderweg meer dan 135 hindernissen en 1800+ hoogtemeters gemaakt dienden te worden? En dat binnen een aantal harde tijden gesteld door de organisatie. Iets wat ontstaan is uit enthousiasme en uitgegroeid is tot de harde werkelijkheid. Dat gaan we in een kort verslag hieronder proberen uit te leggen!

De voorbereiding

Het idee is ontstaan na een vraag van Frank naar Mark uit pure interesse. Met grote verbazing van Frank was Mark al snel dol enthousiast en na nog geen 24 uur later was het antwoord op de vraag; JA, ik doe met je mee!  Dus volgde er een appje in de groepsapp LO&S GHK waarbij er animo gezocht werd voor mentale en fysieke ondersteuning als in de rol van coach (en chauffeur voor de terugweg, veiligheid boven alles!). Het bleef angstvallig stil tot een van de jongste LO&S instructeurs interesse toonde. Ivan (ook wel SGT SMID genoemd), wou zich wel opofferen om als coach/chauffeur mee te gaan. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en ook hij schreef zich in voor deelname..

Hoe bereid je je voor op zoiets? Eerst ga je bij jezelf kijken ‘waar sta ik nu’?
De beginsituatie.. Aan zelfvertrouwen geen gebrek. We hadden ieder sportieve of minder sportieve hoogtepunten zoals de marathon in Stockholm van Ivan of de bruiloft van Frank en de Ironrun van Mark waar we motivatie uit haalden. Dat gaf voldoende vertrouwen.
Voeding werd in alle ijl nog aangeschaft. Gelletjes in overvloed! Kleding was een ding. Wat trek je aan? Waar we het alle drie zonder overleg over eens waren was het ‘buffje’. Maar verder, lang, kort, hoeveel lagen, welke schoenen? Er werden speciaal nieuwe schoenen aangeschaft voor deze dag..
Plan van aanpak. Waar we het over eens waren was dat we bij elkaar zouden blijven.. Tot iemand huilend zou opgeven, dan niet. Tijden wisten we en daar zouden we ons aan houden.

  De ‘wedstrijddag’

Bewust tussen haakjes want de ULTRA is geen wedstrijd. Het is wel een uitputtingsslag waarbij je de strijd aan gaat tegen de gestelde tijd van maximaal 10uur om te finishen en recht te hebben op de medaille. En tegen jezelf..

De Uitvoering

Er moesten een aantal CUT-OFF tijden gehaald worden om door te mogen op het parcours. Na 40km, 47km en 53km waren de tijden 4uur50, 1uur20 en 1uur10. Haalde je deze tijden niet, moest je je oranje vest inleveren en kreeg je geen TORQUE en werd je uit de wedstrijd gehaald. We liepen ruim op schema na ronde 1 maar doordat we geen TAS (Tijd Activiteiten Schema, red.) hadden gemaakt en de tijden niet scherp meer hadden, dachten we in ronde 2 dat we nog maar 45’ hadden voor 5km.. Dat deed iets met ons. Tot we er later achter kwamen dat we nog ruim 1,5 uur hadden.. 

Oja.. Haalde je de hindernissen niet dan moest je 10 BURPEE’S doen. Sloeg je een hindernis over waren het er 20. Wij hebben uiteraard afgesproken dat we alles zouden doen en niks standaard gingen overslaan. De laatste ronde werden het iets meer burpee’s….

Voor de ULTRA Vikings zat er nog een extraatje in namelijk de ULTRA DEATHS. Alsof de skischans nog niet genoeg was, mochten wij na ronde 1 & 2 eerst omhoog en naar beneden met die zandzak van rond de 25kg.. En daarna nog een keer omhoog zonder! Wij konden ons geluk niet op.. Zo maakten we natuurlijk wel mooi wat hoogtemeters. Na elke ronde kreeg je een TORQUE welke stond voor de afzonderlijke afstanden. Uiteindelijk kregen we dus 4 TORQUE’s. Alle Viking Runs bij elkaar. Op dit punt hadden we ook onze persoonlijke verzorging en voeding liggen zodat we in de korte break even bij konden tanken.

Het moeilijkste was volgens ons het tempo houden, of juist afremmen.. Frank? Ivan? Mark? De elementen gecombineerd met de weerselementen. Het pegboard van 5 meter lang. De vervelende koeienbellen die geraakt moesten worden. Integriteit van andere deelnemers… We hebben redelijk wat energie verspild aan de verbazing hoe sommige in ronde 1 achter ons liepen en een ronde later voor ons..
Het mooiste was wel de ongeplande samenwerking die ontstond tussen de drie. We hielpen elkaar door, over en langs de hindernissen. Waar de een wat moeite had met een modderbak uitkomen, had de ander weer hulp nodig bij een medicijnbal van 60kg.

Het eind

De terugreis was, met dank aan de vriendin van Ivan, goed geregeld. Wij konden languit in Mark zijn bolide ontspannen. De terugblik. Waar we het alle drie over eens zijn, is wat het ons gebracht heeft naast een hele boel spierpijn.

Als persoon een grens verlegd en een ervaring rijker.
Als collega’s een band en ervaring opgebouwd die niemand ons meer afpakt.
Als instructeur zelf de zaken, die we proberen na te streven in onze lessen, weer eens opgezocht en aangetikt. Waar sta ik zelf als ik kijk in de spiegel?
Als militaire FALCON? Trots, veelzijdig, gehard.. Zo kwamen wij weer terug op de sportgroep. Opgeheven hoofd, borst vooruit, kin omhoog.

Ultra Falcons Vikings UIT.                                                      

Publicatiedatum: 29 oktober 2019