Nee, Tommy gaat de LO&Sportorganisatie gelukkig niet verlaten. Maar zijn missie in Irak, heel origineel voorzien van de naam NATO Missie Irak (NMI), zit er bijna op. En zoals altijd als je ter plekke de allereerste LO&Sportinstructeur bent, was dit een bijzondere missie waarbij een terugblik op zijn plaats is.

Wat trof je voor trainingsaccommodatie(s) en -middelen aan bij aankomst? Was je vooraf of betrokken bij  e.e.a.?
“Voorafgaand wist ik het een en ander al, ik wist bijvoorbeeld dat er een Amerikaanse gym was en voor die gym een grote open plaat was voor spel sporten of buiten circuitjes.
Voor de missie vroeg ik ook vaak aan de Logistiek van de sport of ik daar een M.E.G.A. sportcontainer kon krijgen om misschien als de mogelijkheid er was daar lessen kon geven voor de Nederlanders.
Deze aanvraag werd direct gecanceld omdat er kortweg geen plek voor was, het hele kamp staat vol containers en er was geen plek voor een sporthoek voor de Nederlanders.
Dus ik moest het doen met de middelen die hier al in het gebied aanwezig waren.
Maar ja, kon ik deze middelen gebruiken voor events of trainingen? Wie moest ik benaderen om deze spullen aan te vragen?
Dat was vooral voor het begin van de missie een groot vraagteken voor mij.
Naarmate de eerste dagen/weken vorderden, kwam ik steeds meer in contact met mensen, eerst met een aantal managers van de gym zelf en daarna met de Amerikanen die weer daarboven stonden.
Ik had gelukkig korte lijntjes met die mensen waardoor ik redelijk snel dingen voor elkaar kon krijgen.
Dan moeten jullie denken aan reserveringen van materiaal, de gym pad (de openplek voor de gym) en regelgeving van zaken zoals hardlopen met vest ja of nee.
Hierdoor kon ik vrij makkelijk mijn events plannen en zonder al te veel moeite een product neer zetten voor alle bewoners van UnionIII.”

Wat waren de klimatologische omstandigheden bij aankomst? Is dat in de loop van die maanden nog veranderd? In hoeverre heeft het weer jouw sportaanbod beïnvloedt?
“Het was vrij normaal toen wij hier in het gebied kwamen, het was rond de 15 graden en het was vrij goed uit te houden, dit bleef zo tot mei. Van de een op de andere dag dacht het weer dat de zon in een keer moest schijnen en sindsdien is het 35 tot 40 graden.
Tot zover heeft het mijn sportaanbod nog niks veranderd, wat je natuurlijk wel moet doen is het weer meenemen in je voorbereiding. Zodra ik wist dat het een zonnige dag werd, trof ik maatregelen zoals: meerdere drink punten, schaduwplekken creëren of een ijsbad regelen bij de ROLE1.
Dit alles om hitteletsel zo sterk mogelijk tegen te gaan. Personeel er van bewust maken hielp ook altijd, zodat als ze bezig waren het op tijd genoeg bij zichzelf herkende.”

We hebben al gelezen over jouw organisatie van een internationale speedmars. Wat heb je in die tijd allemaal bedacht en georganiseerd aan bijzondere acties? Welke sprong er voor persoonlijk het meest uit?
“De beat the para’s is altijd een terugkomend iets bij de Charlie Cie van Assen dus deze moest ongetwijfeld ook terugkomen in deze missie.
Daarbij had ik veel plannen gemaakt met de eenheid om bepaalde organieke lessen hier te gaan doen maar door de drukte, OT en onregelmatigheid kwam dat niet uit de voeten.
Toen we dat besproken hadden, stelde ik mijzelf de vraag ‘oké, hoe kan ik deze mannen toch laten trainen zonder dat ze mij daar altijd bij nodig hebben’?
Door mij die vraag te stellen, kwam ik op het idee om challenges te creëren.
Ik had er twee, en ook gelijk twee zware namelijk: de 50 WOD challenge en de 500 mile challenge.
Bij de 50 wods moesten ze in 4 maanden deze wods doen door middel van een WOD boekje die ik voor hun gemaakt had.
Verder bij de 500 mile challenge moesten ze 300mile fietsen, 100 mile roeien en 100 mile hardlopen.
Dat is niet niks, de deelnemers vonden het dan ook een echte challenge en wanneer ze het T-shirt in ontvangst mochten nemen voelde dat ook als een overwinning.
Zo ook bij mij toen ik de 50 wod challenge zelf had meegedaan.
Naast de challenge had ik natuurlijk ook een paar events mogen voorbereiden.
Events zoals de Easter run, een hardloopwedstrijd van 3 of 6 mile rennen, de BDSC triumph trail (een obstacle run van 7 kilometer) en de NLD-games een lijnparcours waarbij de Cie verschillende soorten opdrachten moet volbrengen.
Het mooiste event vond ik toch de Easter run omdat daar de meeste personen aan meededen en ongeveer 10 verschillende nationaliteiten.
Naast grote organisaties was er natuurlijk ook ontspanning, hierbij hadden we samen met de activiteiten commissie een aantal kleine events bedacht.
Hierbij kreeg ik een tafeltennistoernooi en een pubquiz voor mijn kiezen, dit waren overigens twee grote successen.”

Had je naast je bijzondere evenementen ook nog een 'gewoon' dagrooster?
Nee, Ik had geen normaal dagrooster. Of ik was bezig met events, of ik was bezig met individuele trainingsschema’s. Kortom, geen dag was hetzelfde. En als we kijken naar reguliere lessen, zoals eerder beschreven, hadden de jongens het gewoon te druk en wilden wij niet meer “verplichte” momenten voor die jongens creëren waardoor de operationele inzet vertraagde.
Zo kwam ik ook in contact met een groep adviseurs, zij wilden mij graag in hun groep hebben omdat ik sportinstructeur was.
Samen met een Duitser, Spanjaard, Turk en een Pool hadden we een projectgroep waarbij we Irakese sportinstructeurs tips en tools gaven om hun lessen kwalitatief beter te maken.”

Wat persoonlijke zaken. Heb je jezelf ook nog een beetje in conditie weten te houden? Hoe was het gesteld met je kamer? (Ruimte genoeg? Privacy? Douche? etc.) Hoe was het met eten en drinken? En hoe kijk je terug op je gehele uitzending? En was dit te vergelijken met je eerdere missies, voordat je sportinstructeur werd?
“Uiteraard, er gaat geen dag voorbij dat ik niet te vinden was in de sportschool. Ik had als doel om vooral mijn algemene fitheid een boost te geven door kracht en endurance te trainen. En ik denk dat dat wel gelukt is na 4 maanden.
Qua omstandigheden had ik het prima voor elkaar. Ik sliep op een kamer van 2 personen met een groepscommandant van de CIS, daarbij had ik leuke collega’s in ons straatje waardoor het een gezellige boel was. Onze kamer had een gedeelde badkamer met een andere Amerikaan maar die was er niet zo vaak, dus dat was positief voor ons.
Qua eten en drinken had ik al helemaal niks te klagen: het eten is hier goed en divers en elke dag heb je wat nieuws.
Kortom, ik kijk terug op een goeie en leerzame missie, waarbij ik in het begin dacht dat er niet veel mogelijk was. Uiteindelijk toch veel kunnen doen na creatief nadenken.
Het is totaal niet te vergelijken met mijn twee vorige missies waarbij ik in de operationele club en andere locaties zat.
Waarbij ik nu in de ondersteunde kant zat en meer mijn eigen baas was, omdat niet iedereen zich druk maakt hoe de sport of evenementen geregeld zijn.”

Publicatiedatum: 27 april 2024