boksmedaille 1

Pindah

Onze collega Dolinda Calbo leest op vakantie in het magazine Pindah - de glossy met een Nederlands-Indisch tintje - graag artikelen die terug gaan naar haar roots, leest een artikel over sportinstructeur Alfred Hoed en seint direct de redactie in! Onderstaand het bewuste artikel met ook een sterke link naar onze LO&Sport roots.

Van KNIL naar sportinstructeur
Alfred Hoed was een fervent sporter die tijdens zijn militaire carrière heel wat bekers en medailles in de wacht sleepte. Na zijn dood bleek de doos met zijn trofeeën spoorloos. Zoon Frans heeft gelukkig nog één medaille.

Frans Hoed de Lacombé (64): Mijn vader, Alfred, was pas zeventien toen hij zich in oktober 1939 aanmeldde voor het KNIL in Nederlands-Indië. Een belangrijk onderdeel van de militaire training was sporten en mijn vader bleek daar in uit te blinken. Boksen, schermen, atletiek, voetbal en badminton: mijn vader vond alles even leuk en was er ook goed in. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zat hij in Japans
krijgsgevangenschap. Veel liet hij er nooit over los maar dat er gruwelijke dingen zijn gebeurd staat wel vast. Sporten was voor hem een uitlaatklep om zijn verleden een plek te geven, Ik heb nooit gemerkt dat mijn vader door de oorlog getraumatiseerd was. Sporten heeft hem erdoor heen gesleept.

De eerste donkere voetballer?
In Nederland bleef hij in dienst als onderofficier sportinstructeur Koninklijke Landmacht. We woonden destijds in Bergen op Zoom en mijn pa sloot zich in 1951 aan bij de plaatselijk club DOSKO, die destijds betaald voetbal speelde. Al snel zag men daar zijn bijzondere kwaliteiten en hij promoveerde meteen naar het eerste team. In dat eerste team groeide hij uit tot een van de steunpilaren, won ook het kampioenschap en promoveerde met zijn club naar de derde divisie in 1952. Mijn vader is de eerste donkere voetballer in het betaalde voetbal, dacht ik. Volgens de historie zou dat Steve Monkone zijn geweest, een Afrikaanse voetballer die voor Heracles in Almelo speelde. Maar ik ben ervan overtuigd dat dit niet klopt.

Niet in de voetsporen van Alfred
Badminton was mijn pa’s grote liefde. Hij heeft zelfs badminton clubs opgericht of mede opgericht die nog steeds bestaan: The Happy Smashers uit Bergen op Zoom en The Racket Swingers ’79 Breda. Veel Indische mensen werden lid. Mijn vader gaf ook trainingen. Volgens hem moest je voor een training een zwakkere sporter altijd aan een sterker iemand koppelen zodat de minder sterkere zich kan optrekken aan degene die op een hoger niveau speelt. Zijn motto was dan ook: Meedoen is belangrijker dan winnen.
Mijn vader had graag gezien dat we in zijn voetsporen traden, dat we militair en/of sportman werden. Wij, de jongens, met uitzondering van
mijn oudste broer, hebben wel op redelijk niveau gevoetbald maar we hadden niet de discipline om nog hogerop te komen. Uitgaan was
leuker en we rookten ook nog eens. De discipline die mijn pa bezat, hadden wij destijds niet hoewel ik graag op een hoger niveau had willen
voetballen. Ik hoopte te worden ontdekt door scouts maar dat is helaas nooit gebeurd.

Mijn vader heeft tot zijn zeventigste nog fanatiek aan badminton gedaan. Daarbij rende hij nog elke morgen een rondje door de wijk. Na
zijn 72e werd het minder met zijn gezondheid, kreeg hij hartproblemen en last van benauwdheid.
0p 20 september 1999 op 76-jarige leeftijd is hij overleden aan een aneurysma terwijl hij op de operatietafel lag. Hij zou namelijk een
bypass krijgen. Niet lang na zijn overlijden verhuisde mijn moeder naar een senior appartement. De vitrine met al zijn gewonnen bokalen en
onderscheidingen ging uiteraard mee.

De boksmedaille
Na haar dood hebben we haar huis geruimd en hebben al zijn onderscheidingen en bokalen in een doos opgeborgen. Maar die doos is
spoorloos, wat we heel erg vinden. Gelukkig heb ik nog een medaille gevonden. Die ontving mijn vader voor een bokswedstrijd, georganiseerd door Defensie, ergens in 1951. Hij behaalde de tweede plaats. De medaille ligt bij zijn urn, tussen alle familieportretten. Wij zijn hartstikke trots op ons pa die zoveel bereikt heeft zowel op militair- als op sportgebied. Als mens was hij ook heel sociaal en verbindend.

Publicatiedatum: 27 oktober 2023