De TransAlp is een befaamde etappekoers voor mountainbikers die de Alpen oversteekt. Nadat de militaire wielerselectie twee jaar op rij aan de start had gestaan van de Belgian Mountainbike Challenge (BEMC), een 4-daagse etappewedstrijd in de Ardennen, waren zij dit jaar klaar voor het grotere werk. Onder hen onze collega Luuk Nissen, die hierover stelde: “een Lifetime ervaring die weer van de Bucket list af kan.”

Inleidende beschietingen
Op vrijdag 7 Juli vertrok de wielerploeg richting Nauders (Oostenrijk). De Transalp is een 7-daagse etappewedstrijd in de Alpen, waar geklommen moet worden tot maar liefst 2600 meter hoogte. Zeven etappes, 500 kilometer, en maar liefst 17.500 hoogtemeters! Een soort Tour de France, maar dan op de mountainbike. Het mooie van deze etappekoers is dat het uitgangspunt is dat men in ‘buddyparen’ rijdt. Voo militairen niet onbekend, en zo sta je nooit alleen tijdens de wedstrijd!
Met 5 renners, waaronder dus Luuk, hebben zij dit jaar deelgenomen aan de Transalp. Voorafgaande zouden ze met 6 renners starten, ware het niet dat 1 lid helaas zijn sleutelbeen brak in de BEMC. Ondanks dat de ijzervreter met een gebroken sleutelbeen de etappe uitgereden had (!), zou hij niet op tijd volledig hersteld zijn van de breuk om deel te nemen.

Etappe 1-4
De eerste etappe ging van start in ‘bike-walhalla’ Nauders, en finishte in Reschensee. Na een pittige startklim op gravel, en het passeren van een stukje militaire geschiedenis in de vorm van de Mussolini-lijn, mochten zij afdalen richting de Reschensee, waar hen nog een lange klim op wachtte. Bovenaan de 2e klim aangekomen leek het rustig af te dalen naar de finish, maar niets bleek minder waar. Een waar downhillparcours met technische passages moest nog overwonnen worden.

De tweede etappe verplaatste van de Reschensee richting hoogtedorp Livigno, waar niemand minder dan profwielrenner, en voormalig lid van de wielerselectie, Bart Lemmen op trainingskamp was. Na 96 kilometer door Italië en Zwitserland over prachtige passages, wachtte Bart zijn oud-collega’s op aan de voet van de laatste klim. Deze mentale oppepper was zeer welkom.

De 3e etappe bracht hen van Livigno naar Bormio, waar ze enkele prachtige passages op hoogte (2200m+) moesten overwinnen en etappe
4, de koninginnenrit, met ruim 100km en meer dan 3250 hoogtemeters, zou hen van Bormio naar Malé brengen. In deze etappe zou het ‘dak’ van de ronde op 2600 meter worden aangedaan, de ‘Passo Gavia’. Echter, een kwartier voor de start besloot het weer om roet in het eten te gooien. Na een ware hoosbui en enorme onweersbuien besloot de organisatie vanuit veiligheidsoverwegingen de etappe te annuleren. Een welkome rustdag, maar de mooiste en langste etappe werd helaas niet verreden.

Etappe 5-7
Aangekomen in Etappe 5, aan de Italiaanse zijde van de Alpen, bracht hen van Malé naar Roncone in Valle del Chiese. Tijdens deze etappe moest een deel van de etappe te voet worden afgelegd, omdat het te steil was om te fietsen. Zelfs met een mountainbike!
Etappe 6 ging van Valle del Chiese, naar Valle di Ledro, hier zouden ze finishen aan het welbekende lago di Ledro. Na twee asfaltklimmen (categorie Alpe d’Huez) werden ze getrakteerd op een fantastisch uitzicht over het Ledromeer, en konden ze zelfs het Gardameer zien liggen.
De grand finale in etappe 7 finishte nergens minder dan datzelfde Lago Di Garda, aan het Gardameer. De etappe was ook daadwerkelijk een Grande Finale! Na een aantal prachtige klimmen was het afdalen geblazen tussen de olijfbomen. Aangekomen in Lago di Garda was het achter de rug.

Een prachtige week met ups en downs, waar de leden van onze militaire wielerselectie als individuen en als team gegroeid zijn, maar ook als buddyparen. Waar selectielid Dorus meerdere keren knap top 10 reed bij de individuele renners, wisten Luuk en Michaël bij de Men Duo’s twee keer naar een 3e plaats te rijden, en als 4e te eindigen in het duo klassement. Moed, toewijding en veerkracht zijn meerdere keren nodig geweest deze week. Een prachtig hoogtepunt van het jaar voor de militaire MTB selectie.....

Luuk
…. En voor Luuk uiteraard. Van hem krijgen we nog een persoonlijke aanvulling: “Je vraagt me om een indrukwekkende beklimming, passage of beschrijving. Nou, alles bij elkaar was het überhaupt één grote belevenis, maar over het afdalen kan ik je wel twee leuke anekdotes vertellen. 

Mijn buddy, Michaël de Jong, maakte zijn naam als Luchtmacht kapitein meer dan waar. Bergop leek hij te vliegen, maar downhill veranderde hij zowaar in een straaljagerpiloot. Deze man kickt op afdalen en we hadden dan ook de afspraak dat Michaël alle downhills als eerste zou aanvatten. Voor mij ideaal, want zo hoefde ik me niet zo te concentreren op de ‘lijnen’. Gewoon naar voren blijven kijken en die oranje komeet volgen! Op een aantal ‘bergaf segmenten’ behaalden we top 10 noteringen op Strava, dus dan weet je wel hoe hard we ongeveer gingen… Doordat ik zo gefocust ben op Michaël rij ik echter in een soort kokertje naar beneden. De grootste schrik van een afdaling heb ik dus eigenlijk pas achteraf gehad bij het zien van de foto’s. Ik kon niet geloven dat wij op sommige stroken zó hard naar beneden waren geknald met de afgrond op luttele centimeters van onze wielen…

Een tweede, wel grappige, ervaring was op de laatste dag. We lagen op dat moment op de 3e plaats met de nummers 4 niet ver achter ons. Kortom, als we podium wilden rijden konden we ons geen foutjes permitteren. Doordat Michaël even werd opgehouden, dook ik een keer als eerste de afdaling in. En dit was er niet zomaar eentje. In het routeboekje stond: ‘the last descent does not permit any carelessness..’ Een oud ezelpad bezaait met rotsen en losliggende keien variërend van formaat pingpong tot voetbal. Echt waar, het is dat er pijltjes van de Transalp stonden, anders was ik er nooit naar beneden gereden.
Nou wil het verhaal dat ik bovenop de klim snel mijn zonnebril had afgedaan. Er was zweet en zonnebrand op gekomen en ik zag werkelijk geen fluit. Maar doordat ik die oranje komeet nu niet meer voor me had om te volgen, moest ik zelf de lijnen rijden. Met ‘clear vision’ zag ik nu echter ieder detail. Elke steen, iedere drop… Ik zag de waanzin waar we naar beneden aan het rijden waren en ik ging als een krant naar beneden…. In een flauw bochtje heb ik daarom héél vlug mijn vieze bril weer opgedaan! En toen full speed naar het dal geknald!! Soms kun je maar beter niet precies zien waar je overheen rijdt…”

Publicatiedatum: 04 augustus 2023