DE PEN
AFLEVERING 35: JEFFREY BÖCKLING

Als eerste wil ik graag de vorige schrijver van de Pen, Sjoerd van Turnhout, bedanken voor zijn verhaal en het doorgeven van de Pen aan mij. Zoals Sjoerd in de vorige aflevering al heeft verteld ben ik ook vanuit de NCOI opleiding door gestroomd tot LO&Sport instructeur. Een redelijk lang traject maar ik ben blij dat ik toch de kans heb gekregen om nu in dit mooie pak te staan!

LTK
Na de VTO sport ben ik samen met Leyla Brouwer geplaatst in ’t Harde op de LTK. Voor mij bekend terrein, omdat ik tijdens mijn NCOI opleiding een aantal maanden op de LTK stage heb gelopen. Hier zijn wij hartelijk ontvangen en mocht ik na de eerste week meteen lekker aan de bak met lessen geven. Ik ben geplaatst bij het cluster VUSTCO waarbij Hans Feenstra mijn HI is. Het bevalt mij erg goed, de groepen zijn lekker groot en de wil om beter te worden en zwaar te trainen is aanwezig bij de eenheden. Leyla en ik zijn net nieuw binnen het team en aangezien er de laatste tijd ook veel stoelwisselingen geweest zijn, werd er een team building georganiseerd door Bas van Dreumel en Koos Koster. Hierbij gingen we een soort van survival doen op een eiland. Maar om op dat eiland te komen moest er natuurlijk een vlot worden gebouwd. Als sportgroep ging dat voortreffelijk en het vlot zat al ongekend stevig in elkaar!

Na het vlot bouwen moesten we even naar het eiland roeien. Eén klein probleempje, het waaide hard en we hadden volle bak tegenwind. Toch gingen we gewoon het water op en volle bak roeien maar! Veel verder dan het riet aan eigen zijde kwamen we niet, wat op zich erg lachwekkend was. Plotseling ging de wind liggen en konden we op het wel besproken eiland ergens in de driehoek Tonsen-Leuvenum-Speuld komen.

Op het eiland moest er gegeten worden en dat moest ook echt want ik had honger en de rest denk ik ook wel. Na heel wat hout zagen en kappen hebben we een aantal kampvuurtjes gemaakt, wat aardappelen, groenten en spareribs op het vuur gegooid en heerlijk gegeten met zo nu en dan een klein biertje. In de avond gingen we nog elkaars sterke gedragingen en kwaliteiten benoemen en dit moest je dan ook onderbouwen. Hierdoor leerden wij elkaar beter kennen en zijn we meer over elkaar te weten gekomen.

We hebben de nacht lekker onder de sterrenhemel en een poncho geslapen, met hier en daar het geluid van een hitsige zwaan en het keiharde gesnurk van Jurjen Blokzijl. Door het samenwerken en samen zijn in een andere setting kom je toch altijd nader tot elkaar. Het was een leuke, soepele en geslaagde team building.

Atletiek
Dan even terug in de tijd, als klein kind was sport en buiten spelen het enige wat voor mij telde. Ik weet nog goed dat ik elke avond tientallen ronden om de straat van ons huis heen fietste, rende of skeelerde. Al snel mocht ik van mijn moeder op atletiek en daar begon mijn eerste echte ervaring met sport en trainen. Winnen was het enige wat ik op dat moment belangrijk vond en dat ging in het begin ook best goed. Toen ik wat ouder werd, kwam ik in een hogere leeftijdscategorie waardoor ik tegen snellere jongens moest lopen. Hier kon ik niet van winnen, waardoor ik mijn motivatie verloor en dus ook stopte met atletiek. Nu denk ik nog vaak terug aan dat moment. Wat als ik door was gegaan, waar had ik dan nu gestaan.. (dreams)

OPA
Met mijn opa keek ik in het weekend altijd naar sport op televisie. Wielrennen, marathons, F1, schaatsen en voetbal. Het kwam allemaal voorbij. Daar is ook voor mij de eerste sport hero geboren namelijk Robert Rintje Ritsma ook wel bekend als de Beer van Lemmer. Hij won in 1995 (de eerste keer dat ik keek) het kampioenschap allround schaatsen. Samen met mijn opa schreeuwden we dan RINTJE RINTJE terwijl ik een gevulde koek naar binnen drukte en Rintje Ritsma met zijn ongelofelijke dikke bovenbenen klappers op het ijs maakte. Rintje Ritsma werd in 1996 ook kampioen allround, gewoon respect.

Helaas is mijn opa op te jonge leeftijd tijdens mijn VTO sport opleiding overleden aan kanker. Mijn opa is altijd heel erg belangrijk geweest voor mij en is een soort van vader figuur geweest omdat ik mijn eigen vader tot mijn 12 de jaar nooit gekend heb. Ondanks dat mijn opa niet echt aan sport deed, is hij toch een soort sport hero voor mij. Hij heeft mij altijd geleerd om niet op te geven en door te gaan. De mensen die mij kennen weten het als geen ander: helaas ben ik vaak erg koppig en trek ik mijn eigen conclusie. Dat deed ik ook al op jonge leeftijd. Had ik nou maar geluisterd naar mijn opa!

026 DMO
Nu mijn opa er niet meer is, na meer dan 10 jaar vechten tegen kanker, heb ik ineens een ontzettende bewijsdrang gekregen om te tonen dat ik het toch kan. Geen excuses meer, niet meer opgeven, omgaan met tegenslagen en sterker terug komen. Ik ben vanaf de VTO ontzettend hard bezig om alles uit mijzelf te halen op sportgebied wat er voor mij op deze leeftijd nog inzit. Om op die manier mijn opa eer te betonen voor zijn jarenlange strijd tegen kanker. Ik ben natuurlijk niet de enige die een dierbare verliest aan kanker. Mede daardoor heb ik besloten dit jaar mee te doen met de ROPA run. Het militaire team van 026 DMO had toevallig nog een plekje over. Op die manier mag ik in het pinksterweekend van Hamburg naar Rotterdam hardlopen in een estafette run. Met een team van 7 andere lopers en een aantal verzorgers. Naast dat dit een mooie fysieke uitdaging is, proberen wij als team zoveel mogelijk geld op te halen voor het Kankerfonds. Het zou geweldig zijn als jij ons steunt door een kleine bijdragen te doneren!

Doneren kan via de website zoals op de poster staat vermeld of je kunt mij ook persoonlijk benaderen door een mail te sturen naar buck_jeffrey@live.nl

100 Miles
Dan nog heel even over mijn toekomstige ultieme sportdoel. De laatste tijd ben ik mij steeds meer bewust van het mentale aspect ten opzichte van doelen behalen. The mind is the key to succes. Om die mind uit te dagen, heb ik iets gevonden wat mij op dit moment echt - maar dan ook echt - onmogelijk lijkt. Wat fysiek zeer uitputtend is en ontzettend veel pijn gaat doen. Een ultra marathon en niet zo maar een ultra marathon. Nee, de Leadville trail 100 run. The race across the sky. Velen van jullie zullen nu denken: ja tuurlijk, doe normaal vent, 160 km rennen. Maar ik zal de kracht vinden uit alle mensen die mij willen steunen. Uit de mensen die elke dag in pijn leven, geen keuze hebben om op te geven en even te pauzeren. Uit de mensen die elke dag onzekerheid hebben of ze ooit nog beter worden of morgen nog wel zullen opstaan. Uit mijn opa en de goede herinneringen aan hem. Uit vrienden, collega’s en familie! Daarom denk ik dat een simpele ziel zoals ik die 100 miles gaat halen. Als je het maar echt wilt. Het zal een mega avontuur worden en een zeer lange voorbereiding vergen maar ik voel mij tot mijn stand verplicht. Nu ik het openlijk bekend stel, is er ook geen weg meer terug. Dus, wat er ook gebeurd, ik loop die 100 mile in Denver Colorado.

De 36e
Tot slot wil ik graag de Pen aan Léonie van Lamsweerde door geven. Zij was mijn eerste commandant binnen de LO&Sportorganisatie toen ik nog stagiair was en de NCOI opleiding begon. Ik ben benieuwd wat haar doelen nu zijn binnen de organisatie en wat haar eigen sportdoelen nu zijn

Publicatiedatum: 03 mei 2019

Alle eerdere afleveringen van De Pen, waaronder louter actief dienende en voormalige LO&Sportinstructeurs, vind je op deze pagina.